Prawda wyszła na jaw

Rozdział I

Isabel stała w pokoju i przeglądała się w lustrze. Była inna niż wszyscy, nawet różniła się i to w znacznym stopniu od swojej rodziny, w niczym nie przypominała swojej matki, ojca, babci czy dziadka. W jej życiu ostatnio dużo się zmieniło, odkąd 2 tygodnie temu skończyła 16 lat wszystko wywróciło się do góry nogami.  Jej włosy przybrały barwę fioletu, za co została zrypana przez nauczycielkę gdyż ta stwierdziła, że ,,Pofarbowała włosy’’, kiedy tak naprawdę ona nic nie zrobiła, w ostatnim czasie nie miała nawet czasu wstąpić do salonu fryzjerskiego. Nocą śniły jej się straszne koszmary, które przedstawiały ją i jakąś osobę w czerni, cały czas była zamazana, przez co trudniej było jej stwierdzić, kto to. W jej snach tajemnicza postać cały czas mówiła coś do niej, a potem w jej serce wbijała sztylet. Wtedy Isabel budziła się cała zlana potem i wystraszona, nie miała pojęcia, co oznaczają jej koszmary. Do jej pokoju bezszelestnie weszła mama, mimo tego dziewczyna zauważyła ją w lustrze. Odwróciła się, jak zwykle Jenny miała nie naganną fryzurę, włosy koloru blond, były zaczesane w luźny warkocz, dzięki czemu 38-latka sprawiała wrażenie młodszej, na sobie miała czerwoną obcisłą koszulkę i jasne grantowe jeansy, była uśmiechnięta, jednak w jej wyglądzie było coś, co zaniepokoiło Isabel. Kobieta podeszła do niej i przytuliła ją do siebie, dziewczyna słyszała jej przyśpieszone bicie serca, wyczuwała, że jest bardzo zdenerwowana. 

-Isabel-spojrzała na nią swoimi niebieskimi, zmęczonymi oczami.-Usiądźmy, proszę cię.

Obydwie usiadły na pościelonym świeżo łóżku, w powietrzu można było wyczuć napiętą sytuację, strach i powagę. Isabel wiedziała, że mama, niby mama, chciała jej przekazać coś ważnego, coś co miało w tej chwili wszystko dziewczynie wyjaśnić, tylko nie wiedziała co.

-Słuchaj, chcę żebyś wiedziała, że bardzo, ale to bardzo ja i ojciec cię kochamy i nigdy nie chcieliśmy dla ciebie źle- jej głos się załamał, do oczu zaczęły napływać łzy- Ale w ostatnim czasie za dużo rzeczy się wydarzyło i postanowiłam, znaczy ja i ojciec postanowiliśmy, że musimy ci to powiedzieć, teraz za nim będzie za późno- przerwała na moment jakby chciała sprawdzić czy Isabel jej słucha, ta zaś wpatrzona była w Jenny jak w obrazek, zaczęła ciągnąć dalej-Nie .- z jej oczu poleciały łezki, na jej obciślej czerwonej koszulce pojawiły się mokre plamy, sprawiające, że koszulka, zaczęła lekko prześwitywać-Nie jesteśmy twoimi biologicznymi rodzicami.

Isabel poczuła jak napływa do niej fala złości, jej twarz zrobiła się czerwona, a ręce zacisnęły się w pięści, tak, że jej kłykcie zbielały, mimo tego nie przerywała Jenny, bo widziała, że ta chce przemawiać dalej.

-Naprawdę długo się wzmagałam, żeby ci to powiedzieć-przerwała na moment, chciała chwycić rękę córki, lecz ta zabrała ją od matki.- Twoja prawdziwa mama umarła zaraz po twoich narodzinach, a ojca nikt nigdy nie znał, twoja matka nie miała żadnych znajomych, nikogo bliskiego, więc osoby w szpitalu poddali cię adopcji. Kiedy pierwszy raz cię zobaczyłam poczułam w swoim sercu radość, a ty –znowu pociekły jej łezki oczu, była mokra i wystraszona, pierwszy raz Isabel widziała ją w takim stanie, zazwyczaj była uśmiechnięta i zdawała się niczym nie przejmować, jednak to tylko pozory.- Ty byłaś taka mała i słodka, ciągle się uśmiechałaś już wtedy czułam, że jesteś inna , dlatego tutaj teraz jesteś.

Przerwała jej ręka powędrowała do kieszeni w jasnych jeansach , które miała na sobie, wyciągnęła z niej kartkę, tak jakby list. Dziewczyna z złością w ciszy przyglądała się temu.

-Myślałam, że to żarty-podała kartkę Isabel.-Aż do teraz, kiedy zauważyłam , co się z tobą dzieje.

Dziewczyna wzięła kartkę i ją rozłożyła. To był list.

Droga Isabel!

Witaj, piszę do ciebie z dwóch powodów. Pierwszym jest to, że za miesiąc będziesz obchodziła swoje 16 urodziny i to , co się po nich stanie z twoim ciałem i nie tylko z nim ,bardzo cię zdziwią, z tym wiąże się także drugi powód, dla którego zwracam się do ciebie. Musisz uciekać z swojego dotychczasowego miejsca zamieszkania, poszukuje cię bardzo niebezpieczna osoba, musisz uciekać. W razie, jakich kol wiek pytań, wiesz gdzie mnie szukać

Twój nieznajomy.

Isabel długo trzymała jeszcze kartkę w rękach, była w szoku, nie wiedziała, co ma robić,a tym bardziej co oznaczają słowa ,, W razie jakich kol wiek pytań, wiesz gdzie mnie szukać.’’. To nie dorzeczne pomyślała.

-Co mam teraz zrobić? –Spojrzała na Jenny wyczekując, jakiej kol wiek podpowiedzi, czegoś, co by jej pomogło, niestety ta spojrzała tylko na nią, bez zamiaru powiedzenia najmniejszego słowa.-Co mam do cholery zrobić?

Jenny nie ruszała się, była nieruchoma i od czasu do czasu patrzyła na Isabel, która z niecierpliwością wyciągnęła swój czerwony plecak, do którego spakowała najpotrzebniejsze rzeczy. Jeszcze raz rzuciła okiem na pokój, a potem na swoją ,, matkę’’. Ta była nieruchoma, słońce na nią przyświecało, co utrudniło dziewczynie, dojrzenie jej wyrazu twarzy. Jenny próbowała przywołać obraz uśmiechniętej czterolatki, które nie świadoma, kochała ich ja prawdziwych rodziców. Kiedyś byli jak prawdziwa rodzina, a teraz, wreszcie oprzytomniała, ale Isabel już tu nie było.